Vemund på fjelltur.

Måndag 19. juli tok me med ungane til stølen. Tante Tora og Onkel Eilert var med. Me gikk frå bilen og opp til stølsbua, plutselig fikk Vemnud eit annfall av slitne bein som ikkje ville bære han. "Maaaaamma du må bææææææje mei" Noko eg ikkje orka, han er jo faktisk ganske så tung blitt. Stakars han var heilt knust, no var han vist blitt bitteliten igjen, han som for litt sidan var sååååååå stor, han har jo slutta med bleier og alt mulig. Men nei no var han liten no, liten baby faktisk! Me kom oss tilslutt opp til bua, Vemund måtte berre innsjå at mamma ikkje bar han og han gikk, noko furten og sutrete, det var vel kanskje berre 50 meter til bua. Dei 50 metrane var lange gitt...

Gjett om det var godt å få grilla pølser og sveler steikt på takke over bål ved stølen då! Etter ei stund ville femåringane, tante og onkel gå lenger, opp til veslefjellet og litt innover. Men det kunne jo ikkje Vemund være med på, han var jo liten og sliten. var han ikkje?

Åneida, no hadde han fått uante superkrefter (lurar på om det var noko i svelerøra som onkel lagde) Vemund han gikk, rett opp bratte stigen og opp på veslefjellet. Store flinke vesle guten vår!
Huhei kor det går, tante og Vemund i full fart oppover.

Ein stolt og glad gut poserer på toppen. Han var så flink, hans første tur på eigne føter opp på veslefjellet!